Para endişesi, ebeveynleri çocuklarından uzaklaştırıyor

ABD’de yapılan yeni bir araştırmaya göre, para endişelerinin ebeveynleri çocuklarıyla daha az konuşmaya teşvik ettiğini ve “kelime boşluğunu” artırdığını ortaya koydu.

Otuz yıl önce, çocuk gelişimi araştırmacıları, düşük gelirli çocukların anaokuluna geldiklerinde evlerinde daha varlıklı akranlarına göre on milyonlarca daha az kelime duyduğunu keşfetti. Bu “kelime boşluğu” akademik başarıdaki sosyoekonomik eşitsizlikle bağlantılı olmaya devam ediyor.

ABD Berkeley Üniversitesi araştırması, Developmental Science dergisinin Temmuz 2021 sayısında yayınlandı. Elde edilen bulgular, finansal kıtlık yaşayan ebeveynlerin çocuklarıyla daha az konuşabileceklerine dair ilk kanıtı sağladı.

Berkeley Üniversitesi’nde psikoloji profesörü olan kıdemli yazar Mahesh Srinivasan, “Ebeveynler finansal kıtlık hakkında düşündüklerinde veya yaşadıklarında ne olduğuyla ilgilendik ve böyle bir zorlamanın çocuklarına konuşmalarını engelleyebileceğine dair kanıtlar bulduk” dedi.

Srinivasan, "Sonuçlarımız, ebeveynlik eğitiminin, daha geniş gelir eşitsizliği sorununu ele almadan akademik başarı farkını kapatmak için yeterli olmayabileceğini gösteriyor" ifadelerini kullandı.

Srinivasan, "Kelime boşluğunu ortadan kaldırmaya yönelik mevcut müdahaleler genellikle ebeveynlik becerilerini geliştirmeye odaklanmıştır. Ancak bulgularımız, ebeveynleri doğrudan nakit transferleri gibi finansal yüklerinden kurtarmanın, çocuklarıyla ilişki kurma biçimlerini de önemli ölçüde değiştirebileceğini gösteriyor” dedi.

İlk deneyde araştırmacılar, ebeveynlerden son zamanlarda kıtlık yaşadıkları zamanları açıklamaları istedikten sonra, ebeveynlerin çocuklarıyla (bu durumda, 3 yaşındakiler) nasıl etkileşime gireceklerini gözlemlemeye çalıştı. Bunun yerine bir kontrol grubundan ebeveynlerden diğer son etkinlikleri tanımlamaları istedi.

Çalışmada 84 ebeveyn üzerinde yapıldı. 3 yaşındaki çocukları ile kıtlık biçimleri (yeterli meyve alamama gibi) değerlendirildi.

Yapılan analizler, ebeveynlerin ay sonunda çocuklarıyla daha az sohbete girdiğini ortaya çıkardı.

“Kelime boşluğu” terimi, 1990'ların başında, Kansas Üniversitesi araştırmacıları Betty Hart ve Todd Risley, çocukların ilk üç yılında erken dil gelişimini incelemek için 42 ailenin evlerinde sözlü etkileşimleri takip ettiklerinde ortaya çıktı.

Her gün, araştırmacılar her evde bir saatlik konuşma kaydettiler ve ardından çocukların bu kayıt süreleri boyunca duydukları tüm kelimeleri saydı.

Sonuçlar, 1995 tarihli Genç Amerikalı Çocukların Gündelik Deneyiminde Anlamlı Farklılıklar adlı kitaplarında ve 2003 tarihli bir takip makalesinde, ‘Erken Felaket: 3 Yaşına Göre 30 Milyon Kelime Boşluğu’nda ayrıntılı olarak açıklandı.

Bazıları Hart ve Risley'nin metodolojisini sorgularken, temel bulguları birçok kez tekrarlandı ve bu da eşitsizliği daraltacak yaklaşım çağrılarına yol açtı.

Srinivasan, "Kelime boşluğu hakkındaki konuşmada eksik olan şeyin, yoksulluğun ve onunla bağlantılı pek çok zor deneyimin ebeveynlerin konuşmasını etkileme olasılığı olduğunu gördük" dedi.

“Bu gece masaya yemek koymaktan, sağlık faturası için para biriktirmekten ya da mahallenizden atıldığınıza göre çocuğunuzu okula nereye kaydettireceğinizi bulmaktan endişe duyuyorsanız, bunları anlatma olasılığınız daha düşük olabilir. Siz otobüse binerken gökyüzünün rengi çocuğunuza yansıyor” diyor çalışma.